کد مطلب:38936 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اهل بيت

چرا برخي، بهشت رفتن را به شيعيان امامي محدود ميكنند؟ آيا در آيينهاي ديگر انسانهاي خوب نيست؟ آيا هدف خلقت، پذيرش و اعتقاد به معصومين است يا رسيدن به صفات الهي و انسان كامل شدن؟ چرا اگر انساني از راه ديگري به اين مرحله رسيد بايد از پاداش خداوند محروم شود؟

خداوند متعال ملاك ورود به بهشت را در دو مطلب يكي ايمان و ديگري عمل صالح قرار داده است. مَنْ عَمِلَ سَيِّئَةً فَلاَيُجْزَيََّ إِلآمِثْلَهَا وَ مَنْ عَمِلَ صَـَـلِحًا مِّن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَيَ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَـََّئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ يُرْزَقُونَ فِيهَا بِغَيْرِ حِسَابٍ;(غافر،40) و هر كسي كار شايستهاي انجام دهد ـ خواه مرد يا زن ـ در حالي كه مؤمن باشد آنها وارد بهشت ميشوند و در آن روزي بي حساب به آنها داده خواهد شد.

اعتقاد به خداوند، انبيأ، قرآن، معاد، امامان،

محبت به امامان معصوم: اطاعت از فرمايشات و اوامر و نواهي آنها، از جمله چيزهايي است كه در راستاي ايمان و اعمال صالح قرار دارد. يَـََّأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوَّا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الاْ ?َمْرِ مِنكُم;(نسأ،59) اي كساني كه ايمان آوردهايد! اطاعت كنيد خدا را! و اطاعت كنيد پيامبر خدا و اولواالامر ]=اوصياي پيامبر (امامان معصوم:) را![

اينك با توجه به مطالب فوق ميگوييم: هر كس اين اصول كلي را در دنيا دارا باشد و به آنها هم در بُعد اعتقادات قلبي و ايماني، و هم در بُعد عمل، عمل نمايد، يقيناً بر مبناي همين ملاكات براي ورود به بهشت در اولويت قرار دارد.

پيامبر اكرمميفرمايد: من احب الله فَلْيُحِبُّني و من احبني فليحب عترتي اني تارك فيكم الثقلين كتاب الله و عترتي و من احب عترتي فَلْيحب القرآن; كسي كه خدا را دوست دارد پس بايد مرا نيز دوست بدارد و كسي كه مرا دوست بدارد بايد عترت مرا نيز دوست بدارد. من از بين شما ميروم اما دو چيز گران بها در بين شما به يادگار ميگذارم يكي كتاب خدا و ديگري عترتم را و كسي كه عترت مرا دوست دارد پس بايد قرآن را نيز دوست بدارد.(مستدرك الوسائل، محدث نوري، ج 3، ص 355، مؤسسه آل البيت.)

اگر گفته ميشود شيعهبراي ورود به بهشت در اولويت هستند به خاطر اين است كه، اين ملاكات را دارند. هر چند آنها نيز در ايمان و عمل صالح برخي بالاتر و برخي پايينترند.(ر.ك: تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 20، ص 107ـ108; همان، ج 1، ص 597ـ600; همان، ج 3، ص 434ـ440، دارالكتب الاسلامية.)

كساني كه از حقانيت اسلام و تشييع آگاه باشند، ولي حق را نپذيرند گناهكارند وگرنه از مستضعفانند كه از آيات 97ـ99 سورة نسأ و 62 بقره و مانند آنها استفاده ميشود، حسابرسي افراد مستضعف جدا از ديگران است.

مستضعفان افرادي هستند كه از نظر فكري يا بدني يا اقتصادي آن چنان ضعيفاند كه قادر به شناسايي حق از باطل نشوند و يا اينكه با تشخيص عقيدة صحيح، بر اثر ناتواني جسمي يا ضعف مالي و يا محدوديتهايي كه محيط بر آنها تحميل كرده، قادر به انجام دادن وظايف خود به طور كامل نباشند و نتوانند مهاجرت كنند; مثلاً در سرزميني قرار گرفتهاند كه اكثريت آنان كافر و قدرت به دست آنان است و عالم ديني هم وجود ندارد كه معارف دين را به آنها برساند و يا محيط كفر و ترس اجازه نميدهد به آن معارف عمل كنند و از سوي ديگر قدرت بيرون آمدن از آنجا و رفتن به محيط اسلام را هم ندارند و يا اينكه اصلاً به ذهنش خطور نكرده كه دينِ حقّي وجود دارد. چنين كساني مصداق استثناي آيه هستند و عفو و مغفرت خداوند متعال شامل حالشان شده، داخل دوزخ نميشوند; بلكه در آنجا امتحان ميشوند و با اين امتحان، شقي و سعيد شناخته ميشود.(ر.ك: الميزان، علامه طباطبايي;، ج 5، ص 48، نشر اسلامي / تفسير نمونه، آيةالله مكارم شيرازي و ديگران، ج 4، ص 83ـ88، نشر دارالكتب الاسلامية / معاد، آيةالله شيخ حسين رباني ميانجي، ص 353ـ365، چاپ علميه.)